nieuwsbrief agroactualiteiten december 2022
Neem de tijd…… om door de regen te rennen.
Een klein lief meisje stond onder een luifel. Ze had juist met haar moeder boodschappen gedaan in de supermarkt. Ze zal ongeveer 6 jaar oud zijn geweest. En het stortregende. U weet wel, het soort regen waarbij het water met bakken uit de hemel valt.
We stonden allemaal onder de luifel bij de ingang van de supermarkt aan het Kiryat Onoplein te Drachten te wachten. Sommigen geduldig, anderen kijkende op hun mobiel naar buienradar en weer anderen ‘geïrriteerd’, omdat de regen hun planning in de war schopte. Ik ben altijd wat dromerig als het zo hard regent. Bij dit soort buien moet ik altijd denken aan 1974. Een mooie zomer met één gigantische onweersbui die over onze camping “Hekjesland” te Formerum (Terschelling) ging. Na die bui leefden we ons uit in onze zwemkleding in de plassen met de andere kinderen op de camping. De herinneringen van ‘rennen en spetteren’ als een ‘kind’ – zo zorgeloos – speelt dan in mijn gedachte. Het is voor mij altijd weer een welkome onderbreking van een voorbije dag met soms wat zorgen en stress.
‘Mama, laten we door de regen gaan rennen’, zei het meisje van zes. Ik schrik op. ‘Wat?’ vroeg haar moeder. ‘Laten we door de regen gaan rennen!’ herhaalde ze. ‘Nee, lieverd. We wachten tot het wat minder wordt’ antwoordde haar moeder. Het kind wachtte nog een minuutje en herhaalde: ‘Mama, laten we door de regen gaan rennen.’ ’We worden doornat als we dat doen’, zei haar moeder. ‘Nee, dat zullen we niet, mama. Dat is niet wat je zei vanmorgen’ zei het meisje terwijl ze aan haar moeders arm trok. ‘Vanmorgen?’ ‘Wanneer zei ik dat we door de regen konden rennen en niet nat zouden worden? ’Het meisje zei kalmpjes: ‘Weet je dat niet meer? Toen je met papa praatte over zijn kanker, toen zei je: ‘Als we hier samen doorheen geraken, komen we door alles heen!’
Het was stil om mij heen. Alleen de regen en ik zat met een knoop in mijn maag. Haar moeder dacht even na over wat ze zou antwoorden. Sommigen zouden het weglachen of zelfs totaal negeren wat ze zei. Maar dit zijn wel één van die momenten, waarbij je een kind juist geen knauw moet geven in onze soms ‘harde en zakelijke’ wereld. Een moment van onschuldig vertrouwen, dat je juist moet voeden.
‘Lieverd, je hebt gelijk. Laten we door de regen rennen. Als het zo moet zijn dat men ons vanuit hierboven nat wil laten worden, wel dan hebben we misschien juist een opfrisbeurt nodig’, zei haar moeder. Daar gingen ze. We stonden daar allemaal te kijken en te glimlachen, toen ze daar rondsprongen tussen de auto’s door op het Kiryat Onoplein, en jawel, door de plassen. Ze werden doornat. En … ze werden gevolgd door enkele anderen om mij heen die schreeuwden, lachten als kinderen, rennend onderweg naar hun auto’s. Tja, ik ook. Ik rende en werd zeiknat.
Omstandigheden, beleid of mensen kunnen je geld, je bedrijf of baan, je materiële bezittingen en je gezondheid wegnemen. Maar niemand kan ooit onze dierbare herinneringen wegnemen. Vergeet daarom niet om ‘tijd’ te maken en de gelegenheden te pakken om herinneringen te maken. Samen een glaasje wijn of een kop koffie, een biertje, een gezellige BBQ met buren en vrienden, een terrasje, samen hardlopen op de Berenloop in de regen en harde wind, met je collega’s de eerste snede maaien, op een mooie ochtend het land ploegen of samen over de zee turen en gewoon genieten van de dagelijkse dingen. Ik hoop dat u steeds de tijd neemt om door de regen te gaan rennen. Neem de tijd om te leven! Houd contact met uw vrienden en familie, je weet nooit wanneer je elkaar nodig hebt. Klaas Jan en ik wensen u hele fijne feestdagen en een voorspoedig 2023 toe.
“I used to think the worst thing in life was to end up all alone. It’s not.
The worst thing in life is to end up with people that make you feel all alone”
—Robin Williams, Acteur—
Met vriendelijke groet,
D&U Advies B.V. – Herman Hofstee en Klaas Jan Janssen
Herman