AgroActualiteiten nieuwsbrief nr. 6 2025
Zoals elke agrarische adviseur moet je je regelmatig bijscholen met cursussen. Twee weken geleden was dit met de cursus Gespreksvaardigheden. Onderweg naar de cursus moest ik daarbij denken aan het volgende wat we meemaakten bij onze vakantie in Italië.
Op een heldere zomerdag ontmoetten drie heel verschillende jongens elkaar bij het zwembad van een Italiaans vakantiepark te Cecina. De zeventienjarige Jonathan uit Nederland, die het syndroom van Down heeft en alleen Nederlands sprak, speelde al snel in het water. Aan de rand van het bad zat de elfjarige David uit Italië, die alleen Italiaans sprak. En toezicht hield Dame, de vijfentwintigjarige badmeester uit Senegal, die Engels en Italiaans sprak. Drie talen, drie levens, en toch één nieuwsgierige blik naar elkaar. Het contact begon met een simpel gebaar. Jonathan wees naar David’s duikbril en vroeg: “Samen duiken?” David verstond de woorden niet, maar wel de uitnodiging. Met een enthousiast “Sì!” sprong hij al half in het water. Dame lachte erbij, maakte met zijn armen een duidelijke duikbeweging en zei: “Go together!” Vanaf dat moment werd het water hun gezamenlijke taal. Ze doken, rolden, spetterden en lachten. David deed zijn best om salto’s te maken, Jonathan probeerde ze na te doen en Dame moedigde hen aan met brede gebaren en simpele Engelse woorden. Het was alsof hun verschillen oplosten in de glinstering van het zwembad bij Cecinella. Ze verstonden elkaar niet letterlijk, maar begrepen elkaar volledig in sfeer, glimlach en beweging.
Aan het eind van de dag had Dame nog een idee.
“You guys want pizza tonight?” vroeg hij, terwijl hij een denkbeeldige pizza de lucht in gooide. Beide jongens juichten alsof hij een wereldreis had voorgesteld. Wij en de ouders van David voelden ons wat minder zeker. Jonathan sprak alleen Nederlands… David alleen Italiaans… en wie zou de bestellingen regelen? We hadden onze twijfels, maar vergaten hierbij de verbindende factor die al de hele dag feilloos werkte: Dame.
In de pizzeria bleek hoe onnodig onze twijfels waren. De drie gingen zonder aarzelen zitten, en Dame bestelde moeiteloos voor iedereen. David tikte op de Pizza Margherita, Jonathan wees trots op de Pizza Salami, en Dame bestelde in vloeiend Italiaans zijn eigen Diavola. De jongens speelden ondertussen een geïmproviseerd tafelvoetbalspel met zoutvaatjes en servetten, terwijl Dame hen met vriendelijke blikken en korte zinnetjes samenhield alsof het zijn tweede natuur was. Wanneer de pizza’s kwamen, leek het alsof ze een feesttafel deelden. “Lekker!” zei Jonathan, terwijl hij zijn stuk omhooghield. “Buona!” antwoordde David met volle mond. Dame glimlachte breed. “Perfect.”
Wij aanschouwden het aan een andere tafeltje op een afstandje — drie jongens uit drie landen, verbonden zonder gedeelde taal — en we ontspanden. We begrepen dat woorden niet altijd nodig zijn om elkaar te verstaan. Soms is een open houding, een warme lach of een geruststellende aanwezigheid meer dan genoeg.
Aan het einde van de avond, toen de zon zakte en de lucht zacht oranje kleurde, keek Dame de jongens aan. “Different languages,” zei hij. “Same heart.” Jonathan knikte. “Vrienden.” “Amici,” zei David. “Friends,” besloot Dame. En zo eindigde hun dag: drie talen, één vriendschap, en een herinnering die voor altijd in alle drie hun harten (en ook de onze) bleef hangen — zonder dat er één ingewikkeld woord aan te pas was gekomen. Communiceren als adviseur en als mens is zeer belangrijk, maar het belangrijkste blijft dat je open staat voor elkaar. Zeker met de kerst hoop ik dat uw dierbaren samen met u fijne dagen beleven en goed met elkaar in verbinding komen.
Fijne dagen gewenst
Herman